TASOS BOULMETIS-Ο ΤΑΣΟΣ ΜΠΟΥΛΜΕΤΗΣ

Seguimos con un poco más de cine griego. Hoy es el turno de Tasos Boulmetis, otro de mis directores griegos favoritos, sobre todo por una película que está en el mismo lugar que otras muchas llenas de sensaciones como "Amelie" o "Viaje a Darjeeling": "Politiki kouzina" (está disponible en español con el curioso título de "Un toque de canela").
Tasos Boulmetis nació en Estambul en 1957 y llega a Grecia en 1964. Estudió Física en la Universidad de la capital helena y Arte Dramático y Producción Audiovisual en la Universidad de California (UCLA) con una beca de la Fundación Onasis. Trabajó como ayudante de cátedra en la misma universidad y tras su regreso a Grecia trabajó como director de escena y productor autónomo en emisiones televisivas en los canales estatales. Es coproductor, guionista y director de escena del largometraje “Fábrica de sueños”, la cual obtuvo ocho premios en Grecia y el Premio de Oro a las películas de cine fantástico en el Festival de Houston.
Desde 1988 dirige reportajes publicitarios para Grecia y el extranjero y se ha especializado en los efectos especiales y en la composición y tratamiento electrónico de imagen tridimensional.
“Un toque de canela” (Πολίτικη Κουζίνα) es su segundo largometraje, una producción de Village Roadshow Productions en coproducción con el Centro Griego de Cine. La película obtuvo 8 premios el público en el Festival de Tesalónica de 2003 y llegó al récord de venta de entradas llegando a un 1.500.000 en Grecia, mientras que ya se ha vendido en 36 países extranjeros, entre ellos España.
Es una película basada, de alguna manera, en las vivencias del propio director que también se fue de su Estambul (o Constantinopla) natal a Grecia, con todo lo que ello supuso (un cierto desarraigo, la niñez perdida, etc.). También podemos comprobar en ella el gusto del autor por los efectos especiales que le dan a la película en algunas escenas una cierta atmósfera onírica.
Espero realmente volver a tener noticias de otra película de este director y recomiendo a todo el que lea esta entrada que consiga la película «Un toque de canela», pues merece la pena y sin duda alguna tendrá un sitio entre sus películas favoritas.
Συνεχίζουμε ακόμα με τον ελληνικό κινηματογράφο. Σήμερα είναι η σειρά του Τάσου Μπουλμέτη, ένας άλλος από τους πιο αγαπημένους μου Έλληνες σκηνοθέτες κυρίως εξαιτίας μίας ταινίας που βρίσκεται στο ίδιο μέρος με άλλες ταινίες γεμάτες συναισήματα όπως η «Αμελί» ή «Ταξίδι στο Νταρτζιλίγκ»: η «Πολίτικη Κουζίνα» (στα ισπανικά υπάρχει με τον ιδιαίτερο τίτλο «Un toque de canela» (Μια σταλιά κανέλα))
Ο Τάσος Μπουλμέτης γεννήθηκε στην Κωνσταντινούπολη το 1957 και ήρθε στην Ελλάδα το 1964. Σπούδασε Φυσική στο Πανεπιστήμιο Αθηνών και σκηνοθεσία και παραγωγή Κινηματογράφου και Τηλεόρασης στο Πανεπιστήμιο της Καλιφόρνια στο Λος Άντζελες, (UCLA) με υποτροφία του Ιδρύματος Ωνάση. Εργάστηκε ακαδημαϊκά σαν βοηθός καθηγητού στο ίδιο Πανεπιστήμιο και μετά την επιστροφή του στην Ελλάδα εργάστηκε σαν ελεύθερος σκηνοθέτης παραγωγός σε τηλεοπτικές εκπομπές στα κρατικά κανάλια. Είναι συμπαραγωγός, σεναριογράφος και σκηνοθέτης της μεγάλου μήκους ταινίας «Βιοτεχνία Ονείρων» η οποία απέσπασε συνολικά 8 βραβεία στην Ελλάδα και το Χρυσό βραβείο ταινιών του Φανταστικού Κινηματογράφου στο Φεστιβάλ του Χιούστον.
Από το 1988 σκηνοθετεί διαφημιστικές ταινίες για την Ελλάδα και το εξωτερικό και έχει ειδίκευση στα ειδικά εφφέ και στην σύνθεση και επεξεργασία ηλεκτρονικής και τρισδιάστατης εικόνας.
H «Πολίτικη Κουζίνα» είναι η δεύτερη μεγάλου μήκους ταινία του, μια παραγωγή της Village Roadshow Productions σε συμπαραγωγή με το Ελληνικό Κέντρο Κινηματογράφου. H ταινία απέσπασε 8 κρατικά βραβεία και το βραβείο κοινού στο φεστιβάλ Θεσσαλονίκης του 2003 καθώς επίσης και έκανε ρεκόρ εισιτηρίων αγγίζοντας τα 1.500.000 εισιτήρια στην Ελλάδα ενώ έχει ήδη πουληθεί σε 36 χώρες στο εξωτερικό.
Πρόκειται για ταινία που είναι βασισμένη, κατά κάποιον τρόπο, στα βιώματα του ιδίου του σκηνοθέτη που έφυγε επίσης από την Κωνσταντινούπολη στην Ελλάδα, με όλα αυτά που σήμαινε αυτό το γεγονός (εκτοπισμός, τα χαμένα παιδικά χρόνια, κλπ.) Επίσης μπορούμε να παρατηρούμε σ’αυτήν την ταίνια το γούστο του σκηνοθέτη για τα ειδικά εφφέ που δίνουν στην ταινία σε μερικές σκηνές κάποια ονειρική ατμόσφαιρα.
Ελπίζω πραγματικά να ξαναέχω νέα από μίαν άλλη ταινία αυτού του σκηνοθέτη και συνιστώ σ’όσους διαβάσουν αυτό να αποκτήσει την ταινία H «Πολίτικη Κουζίνα», αφού αξίζει τον κόπο και αναμφίβολα θα έχει ένα μέρος ανάμεσα στις αγαπημένες τους ταινίες.