NIKOS NIKOLAIDIS-Ο ΝΙΚΟΣ ΝΙΚΟΛΑΪΔΗΣ

Ésta es la primera de las muchas entradas que dedicaré a un cine, por desgracia, tan poco conocido en España como es el griego y quiero, precisamente, dedicarla a uno de mis directores griegos favoritos: Nikos Nikolaidis.
Nikos Nikolaidis nació en Atenas en 1939 y en esta ciudad vivió y dirigió sus películas hasta su muerte en el año 2007. En la capital griega también estudió Arte Dramático y Técnicas Escénicas en las famosas escuelas Stavrakou y Vakaló.
Trabajó hasta el año 1962, cuando se estrena su primera película, un cortometraje titulado "Lacrimae rerum" que en esencia era una especie de vídeo clip (un adelantado a su tiempo) sobre sus miedos personales con las sonatas de Schubert de fondo, con el también director Vasilis Georgiadis. En 1975 estrena su primera película titulada "Eurídice BA2037" (Ευριδίκη ΒΑ2037), donde seguirá plasmando en la pantalla sus miedos y obsesiones.
Se puede considerar a Nikos Nikolaidis como un artista integral, puesto que junto a su labor como director de cine también fue publicista, pintor, escritor, director teatral y productor musical. Fue, además, ganador durante cinco ocasiones seguidas del premio a la mejor puesta en escena en el Festival Internacional de Cine de Tesalónica.
Nikolaidis fue un director cinematográfico cuyas películas despiertan sentimientos extremos, pues el público que ve alguna de ellas por primera vez o decide no volver ver nada más del fallecido Nikolaidis o se vuelve, como es mi caso, un incondicional suyo. El caso es que sus películas son, en muchos casos, un tanto impactantes debido a que son una proyección de algunos de sus miedos y preocupaciones como la desintegración y decadencia de las sociedades humanas (en una de sus últimas entrevistas lo explica claramente).
Como director de escena fue un revolucionario, un personae de culto, pues en algunas de sus películas, sobre todo en las primeras, utilizó el rodaje en blanco y negro lo que les daba si cabe mayor fuerza de impacto.

Sus películas más famosas son:
1962 Lacrimae Rerum (cortometraje)
1968 Sin límitres (Άνευ Όρων) (mediometraje)
1975 Eurídice BA2037 (Ευριδίκη ΒΑ 2037) (primer largometraje)
1979 Los granujas todavía están cantando (Τα Κουρέλια Τραγουδάνε Ακόμα)
1983 La dulce banda (Γλυκιά Συμμορία)
1987 Patrulla matinal (Πρωινή Περίπολος)
1990 Singapore Sling
1993 La chica de las maletas (Το Κορίτσι με τις βαλίτσες)
1999 Te veré en el infierno, amor mío (Θα σε δω στην κόλαση, αγάπη μου)
2002 El perdedor se lo lleva todo (Ο Χαμένος Τα Παίρνει Όλα)
2005 The Zero Years

Como escritor publicó sobre todo narraciones breves y novela, aunque también fue autor de guiones cinematográficos:
1964 Los saqueadores de tumbas (Οι Τυμβωρύχοι) (relatos breves)
1977 El balcánico encolerizado (Ο oργισμένος Βαλκάνιος) (novela)
1980 Los granujas todavía están cantando (Τα Κουρέλια Τραγουδάνε Ακόμα)(guión)
1984 La dulce banda (Γλυκιά Συμμορία) (guión)
1992 Cerdos al viento (Γουρούνια Στον Άνεμο) (novela)
2003 El perdedor se lo lleva todo (Ο Χαμένος Τα Παίρνει Όλα) (guión)
2007 Un refugio en el ojo de Moctezuma (Μια Στεκιά Στο Μάτι Του Μοντεζούμα)(novela)

Αυτό είναι το πρώτο από τα πολλά σημειώματα που θα αφιερώσω σ’έναν, δυστυχώς, τόσο λίγο γνωστό κινηματογράφο στην Ισπανία, όσο είναι ο ελληνικός. Και θέλω παρεμπιπτόντως να το αφιερώσω σ’έναν από τους αγαπημένους μου Έλληνες σκηνοθέτες: στον Νίκο Νικολαϊδη.
Ο Νίκος Νικολαϊδης γεννήθηκε στην Αθήνα το 1939 και στην πόλη αυτήν έζησε και σκηνοθέτησε μέχρι τον θάνατό του το 2007. Στην ελληνική πρωτεύουσα σπούδασε και σκηνοθεσία και σκηνογραφία στΙς διάσημες Σχολές Σταυράκου και Βακαλό.
Εργάστηκε, μέχρι το έτος 1962 όταν γίνεται η πρεμιέρα της πρώτης του ταινίας, μία ταινία μικρού μήκους με τίτλο "Lacrimae rerum" που στην ουσία ήταν ένα είδος βίντεο-κλιπ (πρωτοπόρος ήταν ο Νικολαϊδης) για τους προσωπικούς του φόβους με τις σονάτες του Σούμπερτ, με τον σκηνοθέτη Βασίλη Γεωργιάδη. Το 1975 προβάλλει σε πρεμιέρα την πρώτη του ταινία μεγάλου μήκους που έχει τον τίτλο ” Ευριδίκη ΒΑ2037”, στην οποία θα εκφραστεί τους φόβους και τις έμμονες ιδέες του.
Ο Νίκος Νικολαϊδης μπορεί να θεωρείται ως πλήρης καλλιτέχνης, επειδή μαζί με την εργασία του ως σκηνοθέτης ήταν και διαφημιστής, ζωγράφος, συγγραφέας, σκηνοθέτης θεάτρου και μουσικός παραγωγός. Βραβεύτηκε επιπλέον πέντε φορές με το βραβείο στην καλλύτερη σκηνοθεσία στο Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης.
Ο Νικολαϊδης ήταν σκηνοθέτης κινηματογράφου του οποίου οι ταινίες ξυπνάνε ακραία συναισθήματα, διότι το κοινό που βλέπει μία από αυτές για πρώτη φορά είτε αποφασίζει να μην ξαναβλέπει ποτέ ούτε μία ταινία του μακαρίτη Νικολαϊδη είτε γίνεται, έτσι όπως είναι η δική μου περίπτωση, αφοσιωμένος οπαδός του. Το θέμα είναι ότι οι ταινίες του είναι, σε πολλές περιπτώσεις, εντυπωσιακές επειδή είναι μία προβολή μερικών φόβων και ανησυχιών του, όπως η φθορά και η παρακμή των ανθρώπινων κοινωνιών (το εξηγεί καθαρά σε μία από τις τελευταίες του συνεντεύξεις).
Σαν σκηνοθέτης ήταν πρωτοπόρος, ένας σκηνοθέτης του καλτ, αφού σε μερικές του ταινίες (κυρίως στιςε πρώτες) χρησιμοποίησε το ασπρόμαυρο, πράγμα που τις έκανε κατά κάποιον τρόπο δυνατότερες.

Οι πιο διάσημες του ταινίες είναι:
1962 Lacrimae Rerum (μικρού μήκους)
1968 Άνευ Όρων (μεσαίου μήκους)
1975 Ευριδίκη ΒΑ 2037
1979 Τα Κουρέλια Τραγουδάνε Ακόμα
1983 Γλυκιά Συμμορία
1987 Πρωινή Περίπολος
1990 Singapore Sling
1993 Το Κορίτσι Με Τις Βαλίτσες (τηλεταινία)
1999 Θα Σε Δω Στην Κόλαση Αγάπη μου
2002 Ο Χαμένος Τα Παίρνει Όλα
2005 The Zero Years
Σαν συγγραφέας δημόσιευσε κυρίως διηγήματα και μυθιστόρημα, αλλά και έγραψε σενάρια:
1964 Οι Τυμβωρύχοι (διηγήματα)
1977 Ο Οργισμένος Βαλκάνιος (μυθιστόρημα)
1980 Τα Κουρέλια Τραγουδάνε Ακόμα (σενάριο)
1984 Γλυκιά Συμμορία (σενάριο)
1992 Γουρούνια Στον Άνεμο (μυθιστόρημα)
2003 Ο Χαμένος Τα Παίρνει Όλα (σενάριο)
2007 Μια Στεκιά Στο Μάτι Του Μοντεζούμα (μυθιστόρημα)