politiki kouzina-soundrack

Politiki Kouzina

TASOS BOULMETIS-Ο ΤΑΣΟΣ ΜΠΟΥΛΜΕΤΗΣ

Seguimos con un poco más de cine griego. Hoy es el turno de Tasos Boulmetis, otro de mis directores griegos favoritos, sobre todo por una película que está en el mismo lugar que otras muchas llenas de sensaciones como "Amelie" o "Viaje a Darjeeling": "Politiki kouzina" (está disponible en español con el curioso título de "Un toque de canela").
Tasos Boulmetis nació en Estambul en 1957 y llega a Grecia en 1964. Estudió Física en la Universidad de la capital helena y Arte Dramático y Producción Audiovisual en la Universidad de California (UCLA) con una beca de la Fundación Onasis. Trabajó como ayudante de cátedra en la misma universidad y tras su regreso a Grecia trabajó como director de escena y productor autónomo en emisiones televisivas en los canales estatales. Es coproductor, guionista y director de escena del largometraje “Fábrica de sueños”, la cual obtuvo ocho premios en Grecia y el Premio de Oro a las películas de cine fantástico en el Festival de Houston.
Desde 1988 dirige reportajes publicitarios para Grecia y el extranjero y se ha especializado en los efectos especiales y en la composición y tratamiento electrónico de imagen tridimensional.
“Un toque de canela” (Πολίτικη Κουζίνα) es su segundo largometraje, una producción de Village Roadshow Productions en coproducción con el Centro Griego de Cine. La película obtuvo 8 premios el público en el Festival de Tesalónica de 2003 y llegó al récord de venta de entradas llegando a un 1.500.000 en Grecia, mientras que ya se ha vendido en 36 países extranjeros, entre ellos España.
Es una película basada, de alguna manera, en las vivencias del propio director que también se fue de su Estambul (o Constantinopla) natal a Grecia, con todo lo que ello supuso (un cierto desarraigo, la niñez perdida, etc.). También podemos comprobar en ella el gusto del autor por los efectos especiales que le dan a la película en algunas escenas una cierta atmósfera onírica.
Espero realmente volver a tener noticias de otra película de este director y recomiendo a todo el que lea esta entrada que consiga la película «Un toque de canela», pues merece la pena y sin duda alguna tendrá un sitio entre sus películas favoritas.
Συνεχίζουμε ακόμα με τον ελληνικό κινηματογράφο. Σήμερα είναι η σειρά του Τάσου Μπουλμέτη, ένας άλλος από τους πιο αγαπημένους μου Έλληνες σκηνοθέτες κυρίως εξαιτίας μίας ταινίας που βρίσκεται στο ίδιο μέρος με άλλες ταινίες γεμάτες συναισήματα όπως η «Αμελί» ή «Ταξίδι στο Νταρτζιλίγκ»: η «Πολίτικη Κουζίνα» (στα ισπανικά υπάρχει με τον ιδιαίτερο τίτλο «Un toque de canela» (Μια σταλιά κανέλα))
Ο Τάσος Μπουλμέτης γεννήθηκε στην Κωνσταντινούπολη το 1957 και ήρθε στην Ελλάδα το 1964. Σπούδασε Φυσική στο Πανεπιστήμιο Αθηνών και σκηνοθεσία και παραγωγή Κινηματογράφου και Τηλεόρασης στο Πανεπιστήμιο της Καλιφόρνια στο Λος Άντζελες, (UCLA) με υποτροφία του Ιδρύματος Ωνάση. Εργάστηκε ακαδημαϊκά σαν βοηθός καθηγητού στο ίδιο Πανεπιστήμιο και μετά την επιστροφή του στην Ελλάδα εργάστηκε σαν ελεύθερος σκηνοθέτης παραγωγός σε τηλεοπτικές εκπομπές στα κρατικά κανάλια. Είναι συμπαραγωγός, σεναριογράφος και σκηνοθέτης της μεγάλου μήκους ταινίας «Βιοτεχνία Ονείρων» η οποία απέσπασε συνολικά 8 βραβεία στην Ελλάδα και το Χρυσό βραβείο ταινιών του Φανταστικού Κινηματογράφου στο Φεστιβάλ του Χιούστον.
Από το 1988 σκηνοθετεί διαφημιστικές ταινίες για την Ελλάδα και το εξωτερικό και έχει ειδίκευση στα ειδικά εφφέ και στην σύνθεση και επεξεργασία ηλεκτρονικής και τρισδιάστατης εικόνας.
H «Πολίτικη Κουζίνα» είναι η δεύτερη μεγάλου μήκους ταινία του, μια παραγωγή της Village Roadshow Productions σε συμπαραγωγή με το Ελληνικό Κέντρο Κινηματογράφου. H ταινία απέσπασε 8 κρατικά βραβεία και το βραβείο κοινού στο φεστιβάλ Θεσσαλονίκης του 2003 καθώς επίσης και έκανε ρεκόρ εισιτηρίων αγγίζοντας τα 1.500.000 εισιτήρια στην Ελλάδα ενώ έχει ήδη πουληθεί σε 36 χώρες στο εξωτερικό.
Πρόκειται για ταινία που είναι βασισμένη, κατά κάποιον τρόπο, στα βιώματα του ιδίου του σκηνοθέτη που έφυγε επίσης από την Κωνσταντινούπολη στην Ελλάδα, με όλα αυτά που σήμαινε αυτό το γεγονός (εκτοπισμός, τα χαμένα παιδικά χρόνια, κλπ.) Επίσης μπορούμε να παρατηρούμε σ’αυτήν την ταίνια το γούστο του σκηνοθέτη για τα ειδικά εφφέ που δίνουν στην ταινία σε μερικές σκηνές κάποια ονειρική ατμόσφαιρα.
Ελπίζω πραγματικά να ξαναέχω νέα από μίαν άλλη ταινία αυτού του σκηνοθέτη και συνιστώ σ’όσους διαβάσουν αυτό να αποκτήσει την ταινία H «Πολίτικη Κουζίνα», αφού αξίζει τον κόπο και αναμφίβολα θα έχει ένα μέρος ανάμεσα στις αγαπημένες τους ταινίες.

STRATIS MIRIVILIS Y HORACIO QUIROGA-Ο ΣΤΡΑΤΗΣ ΜΥΡΙΒΗΛΗΣ ΚΑΙ Ο ΟΡΑΘΙΟ ΚΙΡΟΓΚΑ

Hoy les toca el turno a dos autores que son dos de mis favoritos: el primero es, por supuesto, griego y se llama Stratis Mirivilis y el otro uruguayo y es Horacio Quiroga. Los dos son prosistas y tienen muchos rasgos en común quizá por las vivencias propias que, sin duda alguna, influyen en la trayectoria literaria de un autor.
Stratis Mirivilis (su verdadero nombre era Efstratios Stamatapoulos) nació en el año 1892 en una región llamada Skamnia, cerca de Mitilene, la capital de la isla de Lesbos, cuna de dos grandes líricos de la Grecia clásica como eran Alceo y Safo y murió en Atenas en 1969. Vivió en Mitilene y en Asia Menor, en Ayvali. Ya desde su adolescencia tenía tendencias al cultivo de la literatura y también desde esa época se mostró partidario del movimiento demoticista que defendía el uso del griego moderno demótico o popular frente a la lengua arcaizante.
Publicó en 1909 en la revista "Juventud" (Νεότης) de Esmirna su primera obra, un prosímetro que tenía el título "Un loco" (Ένας τρελός).
En 1910 se traslada a Mandamados donde trabajó como maestro en la escuela rural de dicho pueblo, compaginando su labor docente con el cultivo de la literatura.
En 1911 publica su primera obra con el pseudónimo de Stratis Mirivilis y comienza a colaborar con la revista satírica "Script" de Mitilene.
En 1912 se traslada a Atenas, donde se matriculará en Derecho y continúa dedicándose a la literatura. Ese mismo año, durante la I Guerra Balcánica, se alistó como voluntario y fue herido en la batalla de Cilcis, hecho que lo marcó profundamente pues conoció el horror de una guerra de primera mano.
Durante la I Guerra Mundial participó en la batalla de Monastir en Serbia y, a partir de entonces, quedó profundamente traumatizado por todas las cosas que vio allí, unos hechos que superaban con creces lo que ya había vivido en la I Guerra Balcánica. Desde ese momento, podemos decir que Mirivilis se volvió un escritor antibelicista y con una profunda obsesión por el horror.
Sobre sus vivencias en la guerra publicó en 1924 la obra "La vida en una tumba" (Η ζωή εν τάφω) en la que se combina realismo con lirismo.
Otras obras de Stratis Mirivilis son "La virgen gorgona" (Παναγία η Γοργόνα),
de 1949,Vasilis el albanés (Βασίλης ο Αρβανίτης), publicada en 1943, y sus libros de cuentos en los que se puede observar la influencia de sus vivencias puesto que en casi todos ellos reina un ambiente opresivo donde el peligro está latente, un peligro que puede estar encarnado por la naturaleza, las personas o el ambiente, como ocurre en los cuentos de Horacio Quiroga. Sus libros de cuentos son "Historias rojas" (Κόκκινες ιστορίες), "Narraciones"(Διηγήματα), "El libro verde"(Το πράσινο βιβλίο), "El libro rojo"(Το κόκκινο βιβλίο) y "El libro morado" (Το βυσσινί βιβλίο).
Horacio Quiroga nació en 1878 en El Salto (Urguay) y murió en 1937 cuando se suicida tras habérsele diagnosticado un cáncer. Como Mirivilis, su vida estuvo marcada por sucesos traumáticos y violentos (la muerte por un accidente con un arma de su padre delante de él y de su madre, el suicidio de su padrastro, la muerte de su amigo Federico Ferrando, el suicidio de su mujer Ana María Cirés en la selva de Misiones, etc.). Como Mirivilis, Horacio Quiroga vivió en muchos sitios en su Uruguay natal y en Argentina, lo que marcó en ambos autores una especie de desarraigo, un tipo de síndrome de Ulises. Sus obras más emblemáticas son "Los arrecifes de coral" (1901), "El crimen del otro" (1904), "El salvaje" (1919), "Anaconda" (1921), "Los desterrados" (1926), "Cuentos de amor,locura y muerte" (1917) o "Cuentos de la selva" (1918).

Σήμερα είναι η σειρά δύο συγγραφέων που είναι οι αγαπημένοι μου: ο πρώτος, ασφαλώς, είναι ‘Ελληνας και λέγεται Στράτης Μυριβήλης και ο άλλος είναι από το Ουρουγκουάι και είναι ο Οράθιο Κιρόγκα. Οι δύο τους είναι πεζογράφοι και έχουν πολλά κοινά ίσως από τα δικά τους βιώματα που, αναμφίβολα, επηρεάζουν στην λογοτεχνική πορεία ενός συγγραφέα.
Ο Στράτης Μυριβήλης (το αληθινό του όνομα ήταν Ευστράτιος Σταματόπουλος) γεννήθηκε το 1892 σε μια περιοχή που λέγεται Σκαμνιά, κοντά στη Μυτιλήνη, η πρωτεύουσα του νησιού Λέσβου, κοιτίδα δύο μεγάλων λυρικών από την κλασσική Ελλάδα όπως ο Άλκαιος και η Σαπφώ, και πέθανε στην Αθήνα το 1969. Έζησε στη Μυτιλήνη και στην Μικρά Ασία, στο Αϊβαλί. Ήδη από την εφηβεία του είχε την τάση στη λογοτεχνία και επίσης υποστήριζε ως οπαδός το δημοτικισμό που ήταν υπέρ της νεοελληνικής δημοτικής γλώσσας αντί της αρχαϊζούσας γλώσσας.
Το 1909 δημοσιεύει στο περιοδικό "Νεότης" της Σμύρνης το πρώτο του έργο, ένα πεζοτράγουδο με τίτλο "Juventud"
Το 1910 μετακομίζεται στο Μανταμάδο όπου εργάστηκε ως δάσκαλος στο σχολείο του χωριού ευθυγραμμίζντας την διδασκαλική δουλειά του με την λογοτεχνία.
Το 1911 δημοσιεύει το πρώτο του έργο με το ψευδώνυμο Στράτης Μυριβήλης και αρχίζει να συμμετέχει στο σατυρικό περιοδικό της Μυτιλήνης "Σκρίπ".
Το 1912 μετακομίζεται στην Αθήνα, όπου θα εγγραφεί στη Νομική και συνεχίζει να ασχολείται με τη λογοτεχνία. Αυτό το έτος, στον πρώτο Βαλκανικό Πόλεμο κατατάχθηκε ως εθελοντής και τραυματίστηκε στη Μάχη του Κιλκίς, γεγονός που τον σημάδεψε βαθιά επειδή γνώρισε από κοντά τα φρικτά του πολέμου.
Κατά την διάρκεια του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου συμμέτασχε στη Μάχη του Μοναστήρ στη Σερβία και έκτοτε τραυματίστηκε ψυχολογικά βαθιά λόγω όλων των πραγμάτων που είδε εκεί, γεγονότα που υπερτερεί όσα έζησε στον Α’ Βαλκανικό Πόλεμο. Από αυτή τη στιγμή, μπορούμε να πούμε ότι ο Μυριβήλης έγινε αντιπολεμικός συγγραφέας με εμμονή με το φρικτό.
Για τα βιώματά του στον πόλεμο δημοσιεύει το 1924 το έργο "Η ζωή εν τάφω , στο οποίο συνδυάζονται ο ρεαλισμός με τον λυρισμό.
Άλλα έργα του Στράτη Μυριβήλη είναι Otras obras de Stratis Mirivilis son "Παναγία η Γοργόνα” (1949), “Βασίλης ο Αρβανίτης” (1943) και τα βιβλία του διηγημάτων στα οποία μπορεί να βλέπεται η επιρροή των βιωμάτων του επειδή στα περισσότερά τους κυριαρχεί ένα καταπιέζων περιβάλλων όπου ο κίνδυνος είναι υπολανθάνων, ένας κίνδυνος που μπορεί να ενσαρκωθεί στη φύση, στους ανθρώπους ή ο περιβάλλων, έτσι όπως γίνεται και στα διηγήματα του Οράθιο Κιρόγκα. Τα βιβλία του διηγημάτων έιναι “Κόκκινες ιστορίες”, "Διηγήματα”, "Το πράσινο βιβλίο”, "Το κόκκινο βιβλίο” και "Το βυσσινί βιβλίο”.
Ο Οράθιο Κιρόγκα γεννήθηκε το 1878 στο Ελ Σάλτο (Ουρουγκουάι) και πέθανε το 1937 όταν ακτοκτόνησε όταν διεγνώσθηκε καρκίνος. Όπως ο Μυριβήλης, η ζωή του σημαδεύτηκε από φρικτά και βιαία γεγονότα (ο θάνατος του πατέρα του λόγω ατυχήματος μ’ένα όπλο μπροστά του και της μητέρας του, η αυτοκτονία του πατρυιού του, ο θάνατος του φίλου του ο Φεδερίκο Φερράντο, η αυτοκτονία της γυναίκας του η Ανα Μαρία Θιρές στην ζούγκλα του Μισιόνες, κτλ.). Όπως ο Μυριβήλης, ο Οράθιο Κιρόγκα έζησε σε πολλά μέρη, στο Ουρουγκουάι λαι στην Αργεντινή, πράγμα που σημάδευσε στους δύο συγγραφείς σαν ένα είδος εκτοπισμού, ένα είδος συνδρόμου του Οδυσσέα. Τα πιό διάσημα του έργα είναι "Οι κοραλλογενείς υφαλοκρηπίδες" (1901), "Το έγκλημα του άλλου" (1904), "Ο άγριος" (1919), "Ανακόντα" (1921), "Οι εξόριστοι" (1926), "Διηγήματα από αγάπη, τρέλα και θάνατο" (1917) ή "Διηγήματα από την ζούγκλα" (1918).

Νίκος Νικολαίδης συνέντευξη. Μέρος δεύτερο. (2/2)

Νίκος Νικολαίδης συνέντευξη. Μέρος δεύτερο. (2/2)

Ya escribiré la traducción de lo que se dice jajaja. Dice cosas muy interesantes Nikolaidis.

Θα γράψω κάποια στιγμή ό,τι λέγεται χαχαχα. Πολύ ενδιαφέροντα πράγματα λέει ο Νικολαϊδης.

Νίκος Νικολαίδης συνέντευξη. Μέρος πρώτο. (1/2)

NIKOS NIKOLAIDIS-Ο ΝΙΚΟΣ ΝΙΚΟΛΑΪΔΗΣ

Ésta es la primera de las muchas entradas que dedicaré a un cine, por desgracia, tan poco conocido en España como es el griego y quiero, precisamente, dedicarla a uno de mis directores griegos favoritos: Nikos Nikolaidis.
Nikos Nikolaidis nació en Atenas en 1939 y en esta ciudad vivió y dirigió sus películas hasta su muerte en el año 2007. En la capital griega también estudió Arte Dramático y Técnicas Escénicas en las famosas escuelas Stavrakou y Vakaló.
Trabajó hasta el año 1962, cuando se estrena su primera película, un cortometraje titulado "Lacrimae rerum" que en esencia era una especie de vídeo clip (un adelantado a su tiempo) sobre sus miedos personales con las sonatas de Schubert de fondo, con el también director Vasilis Georgiadis. En 1975 estrena su primera película titulada "Eurídice BA2037" (Ευριδίκη ΒΑ2037), donde seguirá plasmando en la pantalla sus miedos y obsesiones.
Se puede considerar a Nikos Nikolaidis como un artista integral, puesto que junto a su labor como director de cine también fue publicista, pintor, escritor, director teatral y productor musical. Fue, además, ganador durante cinco ocasiones seguidas del premio a la mejor puesta en escena en el Festival Internacional de Cine de Tesalónica.
Nikolaidis fue un director cinematográfico cuyas películas despiertan sentimientos extremos, pues el público que ve alguna de ellas por primera vez o decide no volver ver nada más del fallecido Nikolaidis o se vuelve, como es mi caso, un incondicional suyo. El caso es que sus películas son, en muchos casos, un tanto impactantes debido a que son una proyección de algunos de sus miedos y preocupaciones como la desintegración y decadencia de las sociedades humanas (en una de sus últimas entrevistas lo explica claramente).
Como director de escena fue un revolucionario, un personae de culto, pues en algunas de sus películas, sobre todo en las primeras, utilizó el rodaje en blanco y negro lo que les daba si cabe mayor fuerza de impacto.

Sus películas más famosas son:
1962 Lacrimae Rerum (cortometraje)
1968 Sin límitres (Άνευ Όρων) (mediometraje)
1975 Eurídice BA2037 (Ευριδίκη ΒΑ 2037) (primer largometraje)
1979 Los granujas todavía están cantando (Τα Κουρέλια Τραγουδάνε Ακόμα)
1983 La dulce banda (Γλυκιά Συμμορία)
1987 Patrulla matinal (Πρωινή Περίπολος)
1990 Singapore Sling
1993 La chica de las maletas (Το Κορίτσι με τις βαλίτσες)
1999 Te veré en el infierno, amor mío (Θα σε δω στην κόλαση, αγάπη μου)
2002 El perdedor se lo lleva todo (Ο Χαμένος Τα Παίρνει Όλα)
2005 The Zero Years

Como escritor publicó sobre todo narraciones breves y novela, aunque también fue autor de guiones cinematográficos:
1964 Los saqueadores de tumbas (Οι Τυμβωρύχοι) (relatos breves)
1977 El balcánico encolerizado (Ο oργισμένος Βαλκάνιος) (novela)
1980 Los granujas todavía están cantando (Τα Κουρέλια Τραγουδάνε Ακόμα)(guión)
1984 La dulce banda (Γλυκιά Συμμορία) (guión)
1992 Cerdos al viento (Γουρούνια Στον Άνεμο) (novela)
2003 El perdedor se lo lleva todo (Ο Χαμένος Τα Παίρνει Όλα) (guión)
2007 Un refugio en el ojo de Moctezuma (Μια Στεκιά Στο Μάτι Του Μοντεζούμα)(novela)

Αυτό είναι το πρώτο από τα πολλά σημειώματα που θα αφιερώσω σ’έναν, δυστυχώς, τόσο λίγο γνωστό κινηματογράφο στην Ισπανία, όσο είναι ο ελληνικός. Και θέλω παρεμπιπτόντως να το αφιερώσω σ’έναν από τους αγαπημένους μου Έλληνες σκηνοθέτες: στον Νίκο Νικολαϊδη.
Ο Νίκος Νικολαϊδης γεννήθηκε στην Αθήνα το 1939 και στην πόλη αυτήν έζησε και σκηνοθέτησε μέχρι τον θάνατό του το 2007. Στην ελληνική πρωτεύουσα σπούδασε και σκηνοθεσία και σκηνογραφία στΙς διάσημες Σχολές Σταυράκου και Βακαλό.
Εργάστηκε, μέχρι το έτος 1962 όταν γίνεται η πρεμιέρα της πρώτης του ταινίας, μία ταινία μικρού μήκους με τίτλο "Lacrimae rerum" που στην ουσία ήταν ένα είδος βίντεο-κλιπ (πρωτοπόρος ήταν ο Νικολαϊδης) για τους προσωπικούς του φόβους με τις σονάτες του Σούμπερτ, με τον σκηνοθέτη Βασίλη Γεωργιάδη. Το 1975 προβάλλει σε πρεμιέρα την πρώτη του ταινία μεγάλου μήκους που έχει τον τίτλο ” Ευριδίκη ΒΑ2037”, στην οποία θα εκφραστεί τους φόβους και τις έμμονες ιδέες του.
Ο Νίκος Νικολαϊδης μπορεί να θεωρείται ως πλήρης καλλιτέχνης, επειδή μαζί με την εργασία του ως σκηνοθέτης ήταν και διαφημιστής, ζωγράφος, συγγραφέας, σκηνοθέτης θεάτρου και μουσικός παραγωγός. Βραβεύτηκε επιπλέον πέντε φορές με το βραβείο στην καλλύτερη σκηνοθεσία στο Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης.
Ο Νικολαϊδης ήταν σκηνοθέτης κινηματογράφου του οποίου οι ταινίες ξυπνάνε ακραία συναισθήματα, διότι το κοινό που βλέπει μία από αυτές για πρώτη φορά είτε αποφασίζει να μην ξαναβλέπει ποτέ ούτε μία ταινία του μακαρίτη Νικολαϊδη είτε γίνεται, έτσι όπως είναι η δική μου περίπτωση, αφοσιωμένος οπαδός του. Το θέμα είναι ότι οι ταινίες του είναι, σε πολλές περιπτώσεις, εντυπωσιακές επειδή είναι μία προβολή μερικών φόβων και ανησυχιών του, όπως η φθορά και η παρακμή των ανθρώπινων κοινωνιών (το εξηγεί καθαρά σε μία από τις τελευταίες του συνεντεύξεις).
Σαν σκηνοθέτης ήταν πρωτοπόρος, ένας σκηνοθέτης του καλτ, αφού σε μερικές του ταινίες (κυρίως στιςε πρώτες) χρησιμοποίησε το ασπρόμαυρο, πράγμα που τις έκανε κατά κάποιον τρόπο δυνατότερες.

Οι πιο διάσημες του ταινίες είναι:
1962 Lacrimae Rerum (μικρού μήκους)
1968 Άνευ Όρων (μεσαίου μήκους)
1975 Ευριδίκη ΒΑ 2037
1979 Τα Κουρέλια Τραγουδάνε Ακόμα
1983 Γλυκιά Συμμορία
1987 Πρωινή Περίπολος
1990 Singapore Sling
1993 Το Κορίτσι Με Τις Βαλίτσες (τηλεταινία)
1999 Θα Σε Δω Στην Κόλαση Αγάπη μου
2002 Ο Χαμένος Τα Παίρνει Όλα
2005 The Zero Years
Σαν συγγραφέας δημόσιευσε κυρίως διηγήματα και μυθιστόρημα, αλλά και έγραψε σενάρια:
1964 Οι Τυμβωρύχοι (διηγήματα)
1977 Ο Οργισμένος Βαλκάνιος (μυθιστόρημα)
1980 Τα Κουρέλια Τραγουδάνε Ακόμα (σενάριο)
1984 Γλυκιά Συμμορία (σενάριο)
1992 Γουρούνια Στον Άνεμο (μυθιστόρημα)
2003 Ο Χαμένος Τα Παίρνει Όλα (σενάριο)
2007 Μια Στεκιά Στο Μάτι Του Μοντεζούμα (μυθιστόρημα)

BIENVENIDOS-ΚΑΛΩΣ ΟΡΙΣΑΤΕ

Bienvenidos al blog helénico, el diario donde iré anotando mis impresiones sobre todo lo que tenga que ver con la Grecia moderna, Chipre y el neohelenismo en general, es decir, cualquier tema relacionado con la lengua, la literatura, la cultura y la sociedad griega actual para contribuir de alguna manera a que se conozca este país que, pese a todo, tiene mucho que ofrecer.
Καλώς ορίσατε στο Ελληνικό ιστολόγιο, το ημερολόγιο όπου θα σημειώσω τις εντυπώσεις μου για όσον αφορά την σύγχρονη Ελλάδα, την Κύπρο και τον νεοελληνισμό γενικά, δηλαδή, οποιοδήποτε θέμα σχετικά με τη γλώσσα, τη λογοτεχνία, τον πολυτισμό και την κοινωνία της σημερινής Ελλάδας για να συνεισφέρω κατά κάποιον τρόπο να γνωρισθεί αυτή η χώρα που, παρ'όλα αυτά, έχει πολλά να προσφέρει.