politiki kouzina-soundrack

Politiki Kouzina

TASOS BOULMETIS-Ο ΤΑΣΟΣ ΜΠΟΥΛΜΕΤΗΣ

Seguimos con un poco más de cine griego. Hoy es el turno de Tasos Boulmetis, otro de mis directores griegos favoritos, sobre todo por una película que está en el mismo lugar que otras muchas llenas de sensaciones como "Amelie" o "Viaje a Darjeeling": "Politiki kouzina" (está disponible en español con el curioso título de "Un toque de canela").
Tasos Boulmetis nació en Estambul en 1957 y llega a Grecia en 1964. Estudió Física en la Universidad de la capital helena y Arte Dramático y Producción Audiovisual en la Universidad de California (UCLA) con una beca de la Fundación Onasis. Trabajó como ayudante de cátedra en la misma universidad y tras su regreso a Grecia trabajó como director de escena y productor autónomo en emisiones televisivas en los canales estatales. Es coproductor, guionista y director de escena del largometraje “Fábrica de sueños”, la cual obtuvo ocho premios en Grecia y el Premio de Oro a las películas de cine fantástico en el Festival de Houston.
Desde 1988 dirige reportajes publicitarios para Grecia y el extranjero y se ha especializado en los efectos especiales y en la composición y tratamiento electrónico de imagen tridimensional.
“Un toque de canela” (Πολίτικη Κουζίνα) es su segundo largometraje, una producción de Village Roadshow Productions en coproducción con el Centro Griego de Cine. La película obtuvo 8 premios el público en el Festival de Tesalónica de 2003 y llegó al récord de venta de entradas llegando a un 1.500.000 en Grecia, mientras que ya se ha vendido en 36 países extranjeros, entre ellos España.
Es una película basada, de alguna manera, en las vivencias del propio director que también se fue de su Estambul (o Constantinopla) natal a Grecia, con todo lo que ello supuso (un cierto desarraigo, la niñez perdida, etc.). También podemos comprobar en ella el gusto del autor por los efectos especiales que le dan a la película en algunas escenas una cierta atmósfera onírica.
Espero realmente volver a tener noticias de otra película de este director y recomiendo a todo el que lea esta entrada que consiga la película «Un toque de canela», pues merece la pena y sin duda alguna tendrá un sitio entre sus películas favoritas.
Συνεχίζουμε ακόμα με τον ελληνικό κινηματογράφο. Σήμερα είναι η σειρά του Τάσου Μπουλμέτη, ένας άλλος από τους πιο αγαπημένους μου Έλληνες σκηνοθέτες κυρίως εξαιτίας μίας ταινίας που βρίσκεται στο ίδιο μέρος με άλλες ταινίες γεμάτες συναισήματα όπως η «Αμελί» ή «Ταξίδι στο Νταρτζιλίγκ»: η «Πολίτικη Κουζίνα» (στα ισπανικά υπάρχει με τον ιδιαίτερο τίτλο «Un toque de canela» (Μια σταλιά κανέλα))
Ο Τάσος Μπουλμέτης γεννήθηκε στην Κωνσταντινούπολη το 1957 και ήρθε στην Ελλάδα το 1964. Σπούδασε Φυσική στο Πανεπιστήμιο Αθηνών και σκηνοθεσία και παραγωγή Κινηματογράφου και Τηλεόρασης στο Πανεπιστήμιο της Καλιφόρνια στο Λος Άντζελες, (UCLA) με υποτροφία του Ιδρύματος Ωνάση. Εργάστηκε ακαδημαϊκά σαν βοηθός καθηγητού στο ίδιο Πανεπιστήμιο και μετά την επιστροφή του στην Ελλάδα εργάστηκε σαν ελεύθερος σκηνοθέτης παραγωγός σε τηλεοπτικές εκπομπές στα κρατικά κανάλια. Είναι συμπαραγωγός, σεναριογράφος και σκηνοθέτης της μεγάλου μήκους ταινίας «Βιοτεχνία Ονείρων» η οποία απέσπασε συνολικά 8 βραβεία στην Ελλάδα και το Χρυσό βραβείο ταινιών του Φανταστικού Κινηματογράφου στο Φεστιβάλ του Χιούστον.
Από το 1988 σκηνοθετεί διαφημιστικές ταινίες για την Ελλάδα και το εξωτερικό και έχει ειδίκευση στα ειδικά εφφέ και στην σύνθεση και επεξεργασία ηλεκτρονικής και τρισδιάστατης εικόνας.
H «Πολίτικη Κουζίνα» είναι η δεύτερη μεγάλου μήκους ταινία του, μια παραγωγή της Village Roadshow Productions σε συμπαραγωγή με το Ελληνικό Κέντρο Κινηματογράφου. H ταινία απέσπασε 8 κρατικά βραβεία και το βραβείο κοινού στο φεστιβάλ Θεσσαλονίκης του 2003 καθώς επίσης και έκανε ρεκόρ εισιτηρίων αγγίζοντας τα 1.500.000 εισιτήρια στην Ελλάδα ενώ έχει ήδη πουληθεί σε 36 χώρες στο εξωτερικό.
Πρόκειται για ταινία που είναι βασισμένη, κατά κάποιον τρόπο, στα βιώματα του ιδίου του σκηνοθέτη που έφυγε επίσης από την Κωνσταντινούπολη στην Ελλάδα, με όλα αυτά που σήμαινε αυτό το γεγονός (εκτοπισμός, τα χαμένα παιδικά χρόνια, κλπ.) Επίσης μπορούμε να παρατηρούμε σ’αυτήν την ταίνια το γούστο του σκηνοθέτη για τα ειδικά εφφέ που δίνουν στην ταινία σε μερικές σκηνές κάποια ονειρική ατμόσφαιρα.
Ελπίζω πραγματικά να ξαναέχω νέα από μίαν άλλη ταινία αυτού του σκηνοθέτη και συνιστώ σ’όσους διαβάσουν αυτό να αποκτήσει την ταινία H «Πολίτικη Κουζίνα», αφού αξίζει τον κόπο και αναμφίβολα θα έχει ένα μέρος ανάμεσα στις αγαπημένες τους ταινίες.

STRATIS MIRIVILIS Y HORACIO QUIROGA-Ο ΣΤΡΑΤΗΣ ΜΥΡΙΒΗΛΗΣ ΚΑΙ Ο ΟΡΑΘΙΟ ΚΙΡΟΓΚΑ

Hoy les toca el turno a dos autores que son dos de mis favoritos: el primero es, por supuesto, griego y se llama Stratis Mirivilis y el otro uruguayo y es Horacio Quiroga. Los dos son prosistas y tienen muchos rasgos en común quizá por las vivencias propias que, sin duda alguna, influyen en la trayectoria literaria de un autor.
Stratis Mirivilis (su verdadero nombre era Efstratios Stamatapoulos) nació en el año 1892 en una región llamada Skamnia, cerca de Mitilene, la capital de la isla de Lesbos, cuna de dos grandes líricos de la Grecia clásica como eran Alceo y Safo y murió en Atenas en 1969. Vivió en Mitilene y en Asia Menor, en Ayvali. Ya desde su adolescencia tenía tendencias al cultivo de la literatura y también desde esa época se mostró partidario del movimiento demoticista que defendía el uso del griego moderno demótico o popular frente a la lengua arcaizante.
Publicó en 1909 en la revista "Juventud" (Νεότης) de Esmirna su primera obra, un prosímetro que tenía el título "Un loco" (Ένας τρελός).
En 1910 se traslada a Mandamados donde trabajó como maestro en la escuela rural de dicho pueblo, compaginando su labor docente con el cultivo de la literatura.
En 1911 publica su primera obra con el pseudónimo de Stratis Mirivilis y comienza a colaborar con la revista satírica "Script" de Mitilene.
En 1912 se traslada a Atenas, donde se matriculará en Derecho y continúa dedicándose a la literatura. Ese mismo año, durante la I Guerra Balcánica, se alistó como voluntario y fue herido en la batalla de Cilcis, hecho que lo marcó profundamente pues conoció el horror de una guerra de primera mano.
Durante la I Guerra Mundial participó en la batalla de Monastir en Serbia y, a partir de entonces, quedó profundamente traumatizado por todas las cosas que vio allí, unos hechos que superaban con creces lo que ya había vivido en la I Guerra Balcánica. Desde ese momento, podemos decir que Mirivilis se volvió un escritor antibelicista y con una profunda obsesión por el horror.
Sobre sus vivencias en la guerra publicó en 1924 la obra "La vida en una tumba" (Η ζωή εν τάφω) en la que se combina realismo con lirismo.
Otras obras de Stratis Mirivilis son "La virgen gorgona" (Παναγία η Γοργόνα),
de 1949,Vasilis el albanés (Βασίλης ο Αρβανίτης), publicada en 1943, y sus libros de cuentos en los que se puede observar la influencia de sus vivencias puesto que en casi todos ellos reina un ambiente opresivo donde el peligro está latente, un peligro que puede estar encarnado por la naturaleza, las personas o el ambiente, como ocurre en los cuentos de Horacio Quiroga. Sus libros de cuentos son "Historias rojas" (Κόκκινες ιστορίες), "Narraciones"(Διηγήματα), "El libro verde"(Το πράσινο βιβλίο), "El libro rojo"(Το κόκκινο βιβλίο) y "El libro morado" (Το βυσσινί βιβλίο).
Horacio Quiroga nació en 1878 en El Salto (Urguay) y murió en 1937 cuando se suicida tras habérsele diagnosticado un cáncer. Como Mirivilis, su vida estuvo marcada por sucesos traumáticos y violentos (la muerte por un accidente con un arma de su padre delante de él y de su madre, el suicidio de su padrastro, la muerte de su amigo Federico Ferrando, el suicidio de su mujer Ana María Cirés en la selva de Misiones, etc.). Como Mirivilis, Horacio Quiroga vivió en muchos sitios en su Uruguay natal y en Argentina, lo que marcó en ambos autores una especie de desarraigo, un tipo de síndrome de Ulises. Sus obras más emblemáticas son "Los arrecifes de coral" (1901), "El crimen del otro" (1904), "El salvaje" (1919), "Anaconda" (1921), "Los desterrados" (1926), "Cuentos de amor,locura y muerte" (1917) o "Cuentos de la selva" (1918).

Σήμερα είναι η σειρά δύο συγγραφέων που είναι οι αγαπημένοι μου: ο πρώτος, ασφαλώς, είναι ‘Ελληνας και λέγεται Στράτης Μυριβήλης και ο άλλος είναι από το Ουρουγκουάι και είναι ο Οράθιο Κιρόγκα. Οι δύο τους είναι πεζογράφοι και έχουν πολλά κοινά ίσως από τα δικά τους βιώματα που, αναμφίβολα, επηρεάζουν στην λογοτεχνική πορεία ενός συγγραφέα.
Ο Στράτης Μυριβήλης (το αληθινό του όνομα ήταν Ευστράτιος Σταματόπουλος) γεννήθηκε το 1892 σε μια περιοχή που λέγεται Σκαμνιά, κοντά στη Μυτιλήνη, η πρωτεύουσα του νησιού Λέσβου, κοιτίδα δύο μεγάλων λυρικών από την κλασσική Ελλάδα όπως ο Άλκαιος και η Σαπφώ, και πέθανε στην Αθήνα το 1969. Έζησε στη Μυτιλήνη και στην Μικρά Ασία, στο Αϊβαλί. Ήδη από την εφηβεία του είχε την τάση στη λογοτεχνία και επίσης υποστήριζε ως οπαδός το δημοτικισμό που ήταν υπέρ της νεοελληνικής δημοτικής γλώσσας αντί της αρχαϊζούσας γλώσσας.
Το 1909 δημοσιεύει στο περιοδικό "Νεότης" της Σμύρνης το πρώτο του έργο, ένα πεζοτράγουδο με τίτλο "Juventud"
Το 1910 μετακομίζεται στο Μανταμάδο όπου εργάστηκε ως δάσκαλος στο σχολείο του χωριού ευθυγραμμίζντας την διδασκαλική δουλειά του με την λογοτεχνία.
Το 1911 δημοσιεύει το πρώτο του έργο με το ψευδώνυμο Στράτης Μυριβήλης και αρχίζει να συμμετέχει στο σατυρικό περιοδικό της Μυτιλήνης "Σκρίπ".
Το 1912 μετακομίζεται στην Αθήνα, όπου θα εγγραφεί στη Νομική και συνεχίζει να ασχολείται με τη λογοτεχνία. Αυτό το έτος, στον πρώτο Βαλκανικό Πόλεμο κατατάχθηκε ως εθελοντής και τραυματίστηκε στη Μάχη του Κιλκίς, γεγονός που τον σημάδεψε βαθιά επειδή γνώρισε από κοντά τα φρικτά του πολέμου.
Κατά την διάρκεια του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου συμμέτασχε στη Μάχη του Μοναστήρ στη Σερβία και έκτοτε τραυματίστηκε ψυχολογικά βαθιά λόγω όλων των πραγμάτων που είδε εκεί, γεγονότα που υπερτερεί όσα έζησε στον Α’ Βαλκανικό Πόλεμο. Από αυτή τη στιγμή, μπορούμε να πούμε ότι ο Μυριβήλης έγινε αντιπολεμικός συγγραφέας με εμμονή με το φρικτό.
Για τα βιώματά του στον πόλεμο δημοσιεύει το 1924 το έργο "Η ζωή εν τάφω , στο οποίο συνδυάζονται ο ρεαλισμός με τον λυρισμό.
Άλλα έργα του Στράτη Μυριβήλη είναι Otras obras de Stratis Mirivilis son "Παναγία η Γοργόνα” (1949), “Βασίλης ο Αρβανίτης” (1943) και τα βιβλία του διηγημάτων στα οποία μπορεί να βλέπεται η επιρροή των βιωμάτων του επειδή στα περισσότερά τους κυριαρχεί ένα καταπιέζων περιβάλλων όπου ο κίνδυνος είναι υπολανθάνων, ένας κίνδυνος που μπορεί να ενσαρκωθεί στη φύση, στους ανθρώπους ή ο περιβάλλων, έτσι όπως γίνεται και στα διηγήματα του Οράθιο Κιρόγκα. Τα βιβλία του διηγημάτων έιναι “Κόκκινες ιστορίες”, "Διηγήματα”, "Το πράσινο βιβλίο”, "Το κόκκινο βιβλίο” και "Το βυσσινί βιβλίο”.
Ο Οράθιο Κιρόγκα γεννήθηκε το 1878 στο Ελ Σάλτο (Ουρουγκουάι) και πέθανε το 1937 όταν ακτοκτόνησε όταν διεγνώσθηκε καρκίνος. Όπως ο Μυριβήλης, η ζωή του σημαδεύτηκε από φρικτά και βιαία γεγονότα (ο θάνατος του πατέρα του λόγω ατυχήματος μ’ένα όπλο μπροστά του και της μητέρας του, η αυτοκτονία του πατρυιού του, ο θάνατος του φίλου του ο Φεδερίκο Φερράντο, η αυτοκτονία της γυναίκας του η Ανα Μαρία Θιρές στην ζούγκλα του Μισιόνες, κτλ.). Όπως ο Μυριβήλης, ο Οράθιο Κιρόγκα έζησε σε πολλά μέρη, στο Ουρουγκουάι λαι στην Αργεντινή, πράγμα που σημάδευσε στους δύο συγγραφείς σαν ένα είδος εκτοπισμού, ένα είδος συνδρόμου του Οδυσσέα. Τα πιό διάσημα του έργα είναι "Οι κοραλλογενείς υφαλοκρηπίδες" (1901), "Το έγκλημα του άλλου" (1904), "Ο άγριος" (1919), "Ανακόντα" (1921), "Οι εξόριστοι" (1926), "Διηγήματα από αγάπη, τρέλα και θάνατο" (1917) ή "Διηγήματα από την ζούγκλα" (1918).

Νίκος Νικολαίδης συνέντευξη. Μέρος δεύτερο. (2/2)

Νίκος Νικολαίδης συνέντευξη. Μέρος δεύτερο. (2/2)

Ya escribiré la traducción de lo que se dice jajaja. Dice cosas muy interesantes Nikolaidis.

Θα γράψω κάποια στιγμή ό,τι λέγεται χαχαχα. Πολύ ενδιαφέροντα πράγματα λέει ο Νικολαϊδης.

Νίκος Νικολαίδης συνέντευξη. Μέρος πρώτο. (1/2)